02 jun Zelfexpressie | Energie van het Hart en de Zomer

Mijn hart is nog vol van de prachtige melodieën die ik vanmorgen vroeg hoorde toen ik heel even uit de diepte van mijn slaap omhoog kwam drijven en de vogels zo wonderschoon hoorde zingen. Ik weet niet hoeveel vogels het ochtendgloren begroetten, maar wel dat ik voordat ik weer in slaap viel me gelukkig prees dat er, ook al woon ik in de stad, nog zoveel verschillende soorten te horen zijn. En alhoewel elke vogel zijn eigen lied zingt is toch alles in harmonie met elkaar. Het krassen van de kraai, de operazang van de merel, het roepen van de meeuw, het kwetteren van de koolmees, het kan allemaal tegelijk en door elkaar heen klinken, zonder dissonantie. Dat komt omdat elke vogel vanuit diepe verbinding met zijn eigen wezen zingt en zich op die manier uitdrukt in deze wereld. En het is deze diepe verbinding met zichzelf die de grondtoon is voor elk gezang van welke vogel dan ook en wat voor deze onderlinge harmonie zorgt.

Wandelend door de momenteel rijk met bloemen gevulde uiterwaarden van de Waal ervaar ik hetzelfde gevoel van een hart dat bijna barst van geluk bij het zien van zoveel mooie kleuren. Elke bloem bloeit vanuit diezelfde verbinding met de eigen essentie: de één met prachtige dieppaarse bloemblaadjes en een felgele hart, de ander juist zuiverwit, terwijl weer een ander een dieprode kleur aan de wereld toevoegt en ga zo door. En net als al die verschillende toonladders en frequenties van vogels, passen al die variaties aan kleuren van bloemen harmonieus bij elkaar omdat de grondtoon ook hier de diepe verbinding met zichzelf is. Een klaproos zal immers nooit als een klaver bloeien, een paardenbloem nooit als een madeliefje en een boterbloem nooit als een lelie. Het komt niet eens in ze op.

Als ik de vertaalslag hiervan naar mezelf maak en invoel wat mijn eigen kleur en klank is, dan kan ik niet anders dan diep in mezelf zinken om dat te voelen. Dat voelen vindt eerst in mijn buik plaats, want hier bevindt zich de fysieke ruimte van mijn onderste dantian. Dit is het energiecentrum dat volgens Qigong verbonden is met de meest verdichte qi van mijn wezen, waardoor het hebben van een lichaam (vorm) mogelijk is. Het is daar, in mijn onderste dantian, waar Dao (de bron) zich met mijn vorm verbindt, voelbaar als intuïtie (onderbuik gevoel) en waarneembaar als een altijd brandende waakvlam. Deze subtiele trilling van diep innerlijk weten, vindt via mijn bewustzijn zijn weg omhoog, zoals de warmte van vuur ook stijgt. Eenmaal aangekomen bij mijn Hart, mijn energetische poort naar buiten, verbonden met mijn tong en het me uitspreken en uitdrukken, worden mijn specifieke kleuren zichtbaar en mijn eigen klanken hoorbaar voor de buitenwereld. Een mooie en veel gebruikte metafoor hiervoor, is de manier waarop de lotusbloem eerst vanuit de diepte van het water omhoog groeit om daarna boven het wateroppervlak haar schoonheid en heerlijke geur te verspreiden, zodat iedereen daarvan kan genieten.

Het naar binnen keren om mijn essentie te voelen vraagt om een bewuste verbinding met mijn lichaam, emoties en bezieling. En niets helpt mij hier zo diepgaand in als het beoefenen van Qigong. Het is een doorlopend proces dat tijd, geduld, zachtheid en liefde voor mezelf vraagt, maar waarbij ik telkens een laagje verder en dieper kom. En het allermooiste is dat je met Qigong nergens naar toe hoeft te werken, de verdieping gebeurt vanzelf als je er klaar voor bent, zoals de natuur ook vanzelf in de lente weer aan een nieuwe cyclus van leven begint. Niets wordt geforceerd en toch wordt alles gedaan. Je begint eenvoudigweg en je laat je op de golven van materie, energie en bewustzijn meevoeren. Alles is verbonden, alles werkt op elkaar in, alles is zoals het moet zijn.

Hieronder een stukje uit mijn wekelijkse les van vorige week, waarin ik de Qigong oefening ‘Lotusbloem’ voordoe.